OPDRACHT: KORT VERHAAL (BIJNA) ELKE DAG PLEZIER
Er hoefde niets gezegd te worden.Mijn vader was een ster in het gebruik van stiltes in gesprekken, in ‘kommunikààsie’ zoals hij het graag op zijn overdreven plat Amsterdams zei.
Hij had net aangekondigd dat we met het hele gezin zouden gaan verhuizen, [Indrukwekkende Pauze], om dichterbij zijn nieuwe werk te wonen, [Iets Kortere Pauze].
Zoals mijn zusje van acht en ik, al bijna twaalf, wel wisten moest hij nu iedere dag om 05:00 uur op om bijtijds de deuren van het Concertgebouw te openen, de lichten aan te doen, koffie te zetten en zijn plaats in te nemen in het knusse portiershokje bij de artiesteningang.
Als zijn dienst er op zat, deed hij er anderhalf uur over om met het openbaar vervoer weer thuis te komen, tenminste als er geen koper gestolen, of sein verstoord was.
Met de auto was hij overgeleverd aan dagelijkse files. Die had hij na twee weken al laten staan.
Ondanks dat hij wel wist dat we dit allemaal wisten, vond ‘ie het blijkbaar toch nodig om alles even in beeld te brengen.
Verhuizen met zijn allen als oplossing voor het vervoersprobleem; het idee kwam voor ons als een donderslag bij heldere hemel.
Moeder leek helemaal niet verbaasd, uiteraard hadden ze het er over gehad samen. Ze keek ons rustig afwachtend aan.
Moeder was ook een kampioen in stiltes, maar dan met zo weinig mogelijk communicatie er tussen.
We gingen er altijd maar van uit dat ze het beste met ons voor had, maar helemaal duidelijk was dat nooit. Aan de andere kant, het tegendeel was ook nooit bewezen dus we hadden ook weinig van haar te vrezen.
Uiteraard dachten we meteen aan onszelf bij het woord verhuizing. Wanneer dan? Konden we het schooljaar wel afmaken? En onze vriendinnetjes dan?
Zoals altijd leek vader al onze vragen te kennen, alsof we die van tevoren op een papiertje hadden ingeleverd.
Jullie kunnen voorlopig gewoon op school blijven. [Kleine Stilte, voor het voelen van de opluchting]
“Maya (dat was ik), jij gaat volgend jaar in Amsterdam naar de middelbare school, ongeacht of we dan verhuisd zijn of niet. Misschien reizen we wel een poosje samen.
Judith, voor jou gaan we op zoek naar een leuke basisschool in Amsterdam. Dat doen we pas nadat we daar een huis hebben gevonden, want dan weten we in welke wijk we moeten zoeken (vader keek haar even stil, lief aan en ik zag dat hij peilde of ze het allemaal kon bevatten).
We hebben nu nog geen huis gevonden dus we weten nog niet wanneer we precies gaan Amsterdam gaan. In ieder geval ga jij pas naar je nieuwe school als we eenmaal zijn verhuisd.”
Een beetje beduusd keek Judith voor zich uit.
Er hoefde even niets gezegd te worden.
Opeens sprong Judith op: “Als we zijn verhuisd, mag ik dan een konijn?”
Vader grijnsde breed. Ook deze vraag leek hij al verwacht te hebben, terwijl Judith echt niet elke week zeurde om een konijn. Ze had er alleen vorig jaar voor Sinterklaas eentje gevraagd, verder nooit.
“Als wij zijn verhuisd, gaan jij en ik samen op zoek naar een mooi groot konijnenhok en dan krijg jij een konijn!”
Judith gloeide zachtjes.
De dagen na het verhuisgesprek brachten mijn zusje en ik door met fantaseren en plannen maken.
In de maanden erna werd er steeds minder gesproken over de verhuizing en moest vader steeds vaker naar het ziekenhuis. Hij zag er ook bleker en ziekjes uit.
Hij lachte nog wel naar ons maar dan keek hij er steeds een beetje droef bij.
De stiltes in de gesprekken waren er nog even mooi getimed maar nu hoorde je vaak zijn ademhaling, een beetje snel en soms met een piepje.
Het werk in Amsterdam lag al een poosje stil. Hij heeft het nog een paar weken geprobeerd, dan hoefde hij maar een paar uurtjes. Maar ook dat werd te zwaar.
Bij de volgende Sinterklaas kreeg Judith een konijn. Wij wisten al langer dat we niet meer gingen verhuizen en we begrepen vanzelf dat dit een soort troostkonijn was.
We deden wel blij maar van sommige troost werd verdriet alleen maar groter.
